Vrijdag 14/03/14. The road.
Blijf op de hoogte en volg Joost
14 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Waiheke-eiland
Weer probleemloos vroeg op om een lokale simkaart te fixen. Handig om andere CS’ers zoals Myriam te contacten en hostels vooruit te boeken. Door naar de car rental, terwijl ik intussen alvast kijk hoe andere chauffeurs dat doen, aan de linkerkant rijden en zo. Ik word tot m’n eigen verrassing zonder enige achterdocht naar een auto geleid die (m’n gebeden zijn verhoord dank je wel God ik wist dat je bestaat en barmhartig bent) automatische transmissie heeft. Alsof aan de linkerkant rijden en steeds de verkeerde kant op moeten kijken nog niet genoeg was, zag ik er echt tegenop ook nog eens de koppeling aan de verkeerde kant te hebben. Eenmaal in de auto natuurlijk eerst eindeloos op zoek naar de handrem, nadat ik had geprobeerd weg te rijden met dat ding er nog op. Nerveus over m’n schouder kijken of de verhuurder niet alsnog achter me aan zou komen scheuren, reed ik dan toch de linker weghelft maar op. De totale omdraaiing van alles aan het dashboard bracht wel één voordeel met zich mee: de voorruit van deze auto zal nog nooit zo schoon zijn geweest als in de eerste uren van deze huurbeurt.
Na Myriam opgepikt te hebben, konden we eindelijk Auckland uit. Eerste bestemming was een pittoresk surfersdorpje aan de andere kant van de heuvelrug. Dit bleek gelijk een hele test voor m’n pas hervonden rijskills. Dwars door bochtige jungleweggetjes, waar ik als een oud dametje met bijziendheid door de bochten ging, ongetwijfeld tot frustratie van de colonne die zich al gauw achter me had verzameld en me bemoedigend toetoeterde.
En dan ga je ineens een hoek om en strekt zich voor je neus kilometers aan zwart strand met in het midden een onverklaarbare reusachtige rots, dat ooit diende als Maori-fort. Na de nodige beklimming daarvan en uitgebreide chilling eromheen weer de auto in gedoken op weg naar het hoge Noorden: een rit van 5 uur door allerlei verschillende landschappen. Dan nu enkele observaties die gedaan zijn tijdens de tocht:
Nieuw-Zeelandse snelwegen zijn praktisch allemaal eenbaans, met hier en daar een ‘passing lane’ van 500m. Dat betekent dat iedereen rustig dezelfde snelheid gaat (die van de langzaamste op de weg) en tijdens een passing lane ineens de hel losbarst: iedereen schiet de passing lane op, ontdekt dan dat je op die manier natuurlijk niet kan inhalen om vervolgens allemaal anders daarop te reageren. Na 500m is het dan ineens ritsen geblazen en zijn misschien drie auto’s een plekje opgeschoven in de colonne. Een dikke pluim voor hen jullie moeders zijn trots.
Myriam als fotografe wierp zichzelf elke vijf kilometer rollend de wagen uit voor een panoramashot, dus enorm opschieten deden we niet. Het leidde wel tot een ontmoeting met twee Maori’s langs de weg met wie we in gesprek raakten. Een klein relaxede stoner die graag m’n drugsinventaris wou doornemen toen ik vertelde uit Amsterdam te komen en z’n broer, oesterboeren aan de Westkust. Beetje mee gelachen tot hij terloops z’n familie-haka noemt (een haka is een ceremoniële, meestal intimiderende dans). Ik vroeg ‘m of ie ‘m voor kon doen, hij zei neee joh. Alsjeblieft? Nee joh, niet hier langs de weg. Alsjeblieft? Ineens is het vissersmutsje af, draait ie zich om tot 10 cm van m’n neus en staat er ineens een woeste vent een krijgsdans uit te voeren. Ik schrik me helemaal de tyfus, maar herpak me snel genoeg om het te verbergen. Ongelooflijk intimiderend en dat uit een gast die ik een minuut eerder nog tot vriendelijkste gastje van de rit tot nu toe had gedoopt. Ik vraag me af hoe de Nieuw-Zeelandse Badr Hari eruit ziet tijdens een haka en hoop er ooit van grote afstand achter te komen.
Nieuw-Zeelandse radio had echt geregisseerd kunnen worden door m’n favoriete Nieuw-Zeelandse cabaretiers, The Flight of the Conchords. Met intrigerende vragen als “hoezo worden alle vissen in de zee niet gefrituurd als bliksem het water raakt”, diepte-interviews met huisvrouwen die de Instant-Cleaner winnen en hits als “Six months in a leaky boat” weet het al gauw een plek in m’n hart te winnen.
Tegen de avond komen we aan in Paihia, waar we een hostel boeken. Het schijnt dat er die die avond en zaterdag een cycloon met de naam Lusi het dorpje ook even aan zal doen. Als we dan toch een dag moeten laten verregenen, dan maar beter door een cycloon. Avondmaal gekookt terwijl we met Oostenrijkse backpackers ervaringen uitwisselen (hoofdzakelijk ontvangen, maar wij hadden de haka te vertellen, dus ik noem het ‘uitwisselen’). Tips gekregen over Collington, een plek op het Zuidereiland waar baby zeehonden een beetje met je komen bouncen zonder een toerist in de buurt behalve jij. De rest van de avond de storm maar een beetje afgewacht.
Na Myriam opgepikt te hebben, konden we eindelijk Auckland uit. Eerste bestemming was een pittoresk surfersdorpje aan de andere kant van de heuvelrug. Dit bleek gelijk een hele test voor m’n pas hervonden rijskills. Dwars door bochtige jungleweggetjes, waar ik als een oud dametje met bijziendheid door de bochten ging, ongetwijfeld tot frustratie van de colonne die zich al gauw achter me had verzameld en me bemoedigend toetoeterde.
En dan ga je ineens een hoek om en strekt zich voor je neus kilometers aan zwart strand met in het midden een onverklaarbare reusachtige rots, dat ooit diende als Maori-fort. Na de nodige beklimming daarvan en uitgebreide chilling eromheen weer de auto in gedoken op weg naar het hoge Noorden: een rit van 5 uur door allerlei verschillende landschappen. Dan nu enkele observaties die gedaan zijn tijdens de tocht:
Nieuw-Zeelandse snelwegen zijn praktisch allemaal eenbaans, met hier en daar een ‘passing lane’ van 500m. Dat betekent dat iedereen rustig dezelfde snelheid gaat (die van de langzaamste op de weg) en tijdens een passing lane ineens de hel losbarst: iedereen schiet de passing lane op, ontdekt dan dat je op die manier natuurlijk niet kan inhalen om vervolgens allemaal anders daarop te reageren. Na 500m is het dan ineens ritsen geblazen en zijn misschien drie auto’s een plekje opgeschoven in de colonne. Een dikke pluim voor hen jullie moeders zijn trots.
Myriam als fotografe wierp zichzelf elke vijf kilometer rollend de wagen uit voor een panoramashot, dus enorm opschieten deden we niet. Het leidde wel tot een ontmoeting met twee Maori’s langs de weg met wie we in gesprek raakten. Een klein relaxede stoner die graag m’n drugsinventaris wou doornemen toen ik vertelde uit Amsterdam te komen en z’n broer, oesterboeren aan de Westkust. Beetje mee gelachen tot hij terloops z’n familie-haka noemt (een haka is een ceremoniële, meestal intimiderende dans). Ik vroeg ‘m of ie ‘m voor kon doen, hij zei neee joh. Alsjeblieft? Nee joh, niet hier langs de weg. Alsjeblieft? Ineens is het vissersmutsje af, draait ie zich om tot 10 cm van m’n neus en staat er ineens een woeste vent een krijgsdans uit te voeren. Ik schrik me helemaal de tyfus, maar herpak me snel genoeg om het te verbergen. Ongelooflijk intimiderend en dat uit een gast die ik een minuut eerder nog tot vriendelijkste gastje van de rit tot nu toe had gedoopt. Ik vraag me af hoe de Nieuw-Zeelandse Badr Hari eruit ziet tijdens een haka en hoop er ooit van grote afstand achter te komen.
Nieuw-Zeelandse radio had echt geregisseerd kunnen worden door m’n favoriete Nieuw-Zeelandse cabaretiers, The Flight of the Conchords. Met intrigerende vragen als “hoezo worden alle vissen in de zee niet gefrituurd als bliksem het water raakt”, diepte-interviews met huisvrouwen die de Instant-Cleaner winnen en hits als “Six months in a leaky boat” weet het al gauw een plek in m’n hart te winnen.
Tegen de avond komen we aan in Paihia, waar we een hostel boeken. Het schijnt dat er die die avond en zaterdag een cycloon met de naam Lusi het dorpje ook even aan zal doen. Als we dan toch een dag moeten laten verregenen, dan maar beter door een cycloon. Avondmaal gekookt terwijl we met Oostenrijkse backpackers ervaringen uitwisselen (hoofdzakelijk ontvangen, maar wij hadden de haka te vertellen, dus ik noem het ‘uitwisselen’). Tips gekregen over Collington, een plek op het Zuidereiland waar baby zeehonden een beetje met je komen bouncen zonder een toerist in de buurt behalve jij. De rest van de avond de storm maar een beetje afgewacht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
