Donderdag 13/03/14. Waiheke Island.

Weer om half 8 stuiterend door de kamer. Begin een beetje bang te worden van mezelf. In ieder geval op tijd vertrokken dus naar de ferry die ons naar Waiheke Island zou brengen. Nog altijd had ik eigenlijk geen idee wat ’t nou precies was, maar bij gebrek aan een beter idee leek ’t me wel prima. Bovendien was ’t een keurige 27 graden open zon. Wit van de zonnebrand (alles gesponsord door de Cancer Society hier, ivm absente ozonlagen en zo) trof ik Myriam en was ik haar op de een of andere manier binnen 10 minuten al twee keer kwijt geraakt. Mooie boottocht in ieder geval, waarbij het opviel dat wij de uitzondering waren op de ’11 uur is een prima tijd voor pils’-regel die blijkbaar gold.
Waiheke Island blijkt de vervulling van de dagdromen die me gaande hielden tijdens de laatste weken van m’n stage. Van beide zijden van de baai worden we begroet door wuivende palmbomen in dit zonovergoten paradijsje. We besluiten het eiland te voet verder te checken daar waar de beschaving volgens de kaart eindigt. In het busje tussen de bejaarden begint de notie dat dit onontgonnen gebied is al wat te vervagen. Als we eenmaal de eerste heuvelrug rond zijn en we het hele eiland ongeveer zien wordt duidelijk dat de makers van de kaart gewoon aartslui waren. Wijd verspreid staan de vakantiehuizen tegen de heuvels aan, allemaal uitkijkend over dezelfde baaitjes.
Na goed zoeken vinden we dan toch een hiking route van enkele uren door een jungle-achtig landschap. Ik wil nog steeds niet uitsluiten dat we simpelweg van achtertuin naar achtertuin banjerden, maar het niet konden zien vanwege de dichte begroeiing. Eindpunt was een enorm idyllisch strand, waar dan ook het nodige bij gechilld werd. Op de terugweg al liftende nog wat wijngaarden bezocht die er zo duur uit zagen dat we niet eens naar de prijs durfden te kijken (al bleek het later enorm schappelijk). De les over Nieuw-Zeeland waar Waiheke enorm illustratief in was, is dat Nieuw-Zeeland door twee soorten mensen wordt bezocht: backpackers en bejaarden. Dat klinkt tegenstrijdig, maar het ding is dat naast iedere vista (in ieder geval rond Auckland) z.s.m. een croquet/bowling/golfclub is gebouwd met bijbehorende wijngaard.
Op de terugreis met de ferry viel de zon in vrije val uit de hemel, maar precies naast Auckland toen we aan kwamen varen. Fotogeniciteit alom. Met Myriam sprak ik af dat ik de ochtend erna de auto op zou halen, haar op zou pikken en we vervolgens naar Bay of Islands zouden rijden.