Woensdag 12/03/14. Auckland.
Blijf op de hoogte en volg Joost
12 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Auckland
7.30. Geen wekker, maar een voordeur die opengaat. Voetstappen in het huis, weer naar buiten. Een vuilnisbak die voort wordt getrokken. Of de man des huizes is thuisgekomen en van alles vergeten of het huis wordt leeggeroofd en alles onder het mom van vuilnis ophalen verscheept. Best ingenieus zou dat zijn, moet ik bekennen. Hopend dat ik m’n kop weer in de grond kan steken, steek ik ‘m onder de dekens. Maar voor het eerst in jaren ben ik klaarwakker om 7.30 in de ochtend. Of het de jetlag nog is of vers aangebroken voorraden reisenergie moeten we nog zien, maar nu nemen we het er maar van.
Getuige het feit dat alle meubelen er nog staan, loop ik met open hand de keuken in om de man des huizes, Jack, te ontmoeten. Van achter z’n laptop combineert ie de voorbereiding van een presentatie, een conversatie met mij en z’n ontbijt. Gejaagd, maar vriendelijk. Hij vliegt vanavond op Wellington in het zuidelijke deel van het noordereiland voor een presentatie en enkele dagen later naar Darwin in Australië. Ik zou me ook redelijk gejaagd voelen met zo’n agenda.
In ieder geval had ik het huis voor mezelf die dag, wat goed uitkwam aangezien ik nog veel moest doen aan het artikel. Na een hele middag m’n boodschap in wetenschapsformat gegoten te hebben, moest ik er echt tussenuit. Via couchsurfing.com had ik een oproep geplaatst of iemand zin had de kosten van een huurauto te delen en daar had een Francaise genaamd Myriam op gereageerd. Er was een Couchsurfingborrel in Auckland centrum gepland, dus ik stelde voor daar af te spreken.
In de bus ernaartoe raakte ik aan de praat met de buschauffeur Bobby, die trots vertelde over z’n verre verleden als roadie voor de ‘ska-band The Beat’. De Britse dan natuurlijk. Hele rit van 30 minuten met ‘m gepraat over muziek (hij was net 6 maanden gitaar aan ’t spelen). Zie ik in NL niet zo snel gebeuren. Veel nieuwe mensen ontmoet op de Couchsurferborrel, maar geen nieuwe travelmates. Werkelijk iedereen was werkende in Auckland. Had ik behalve voor de Facebook-statistieken natuurlijk niets aan. Myriam kwam ook nog eens niet binnen, “omdat ze er jonger dan 25 jaar uit ziet” aldus de portier. Ik weet nog steeds niet of ie haar niet eigenlijk een compliment probeerde te geven, want ze leek eerder rond de 30 (was ze ook), maar Myriam in ieder geval in tranen want er was thuis ook nog iets ergs gebeurd en dan nu dit. Toch af kunnen spreken morgen naar Waiheke Island te gaan, ook om te kijken of we dachten het met elkaar in een auto uit te kunnen houden.
Getuige het feit dat alle meubelen er nog staan, loop ik met open hand de keuken in om de man des huizes, Jack, te ontmoeten. Van achter z’n laptop combineert ie de voorbereiding van een presentatie, een conversatie met mij en z’n ontbijt. Gejaagd, maar vriendelijk. Hij vliegt vanavond op Wellington in het zuidelijke deel van het noordereiland voor een presentatie en enkele dagen later naar Darwin in Australië. Ik zou me ook redelijk gejaagd voelen met zo’n agenda.
In ieder geval had ik het huis voor mezelf die dag, wat goed uitkwam aangezien ik nog veel moest doen aan het artikel. Na een hele middag m’n boodschap in wetenschapsformat gegoten te hebben, moest ik er echt tussenuit. Via couchsurfing.com had ik een oproep geplaatst of iemand zin had de kosten van een huurauto te delen en daar had een Francaise genaamd Myriam op gereageerd. Er was een Couchsurfingborrel in Auckland centrum gepland, dus ik stelde voor daar af te spreken.
In de bus ernaartoe raakte ik aan de praat met de buschauffeur Bobby, die trots vertelde over z’n verre verleden als roadie voor de ‘ska-band The Beat’. De Britse dan natuurlijk. Hele rit van 30 minuten met ‘m gepraat over muziek (hij was net 6 maanden gitaar aan ’t spelen). Zie ik in NL niet zo snel gebeuren. Veel nieuwe mensen ontmoet op de Couchsurferborrel, maar geen nieuwe travelmates. Werkelijk iedereen was werkende in Auckland. Had ik behalve voor de Facebook-statistieken natuurlijk niets aan. Myriam kwam ook nog eens niet binnen, “omdat ze er jonger dan 25 jaar uit ziet” aldus de portier. Ik weet nog steeds niet of ie haar niet eigenlijk een compliment probeerde te geven, want ze leek eerder rond de 30 (was ze ook), maar Myriam in ieder geval in tranen want er was thuis ook nog iets ergs gebeurd en dan nu dit. Toch af kunnen spreken morgen naar Waiheke Island te gaan, ook om te kijken of we dachten het met elkaar in een auto uit te kunnen houden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
