Maandag 10/03/14. Kuala Lumpur.

Toch onverhoopt een paar uurtjes kunnen slapen, nu er dus geen buur naast me zit wiens blaas ik kan activeren door simpelweg m’n ogen te sluiten. Windje in de rug ook, waardoor we zo vroeg landen op Kuala Lumpur dat ik ruim 13 uur mezelf mag vermaken voor ik word ingeladen voor Auckland. Godzijdank mag ik gewoon van het vliegveld af en krijg ik nog een stickertje voor m’n paspoort erbij ook.
Drieënhalf jaar geleden was ik hier ook al met Marvyn en Joris. Toen zagen we om 4 uur ’s ochtends op onze executive hotelkamer (voor 8 euro de man per nacht…) Gio Oranje de finale in schieten. Helaas ben ik dit jaar echt te vroeg om Daley Blind hetzelfde kunstje te zien proberen. Dan maar de toko waar we toen drie gangen per dag haalden voor een totaal van 5 euro opzoeken en me weer eens klassiek vergapen aan de Petronas. Het viezige pleintje waar we toen onze nasi goreng ayam haalden is inmiddels omgetoverd tot een heuse food court met standaarden en facebookpagina’s en zo (https://www.facebook.com/nasikandarpelita?fref=ts). Qua prijs en kwaliteit nog steeds onovertroffen, dus van mij mogen ze.
Bij het verlaten van het pand, leken de reflecties van de zon op vijf verschillende wolkenkrabbers op mij samen te vallen. Van een vroege lente naar full-blown zomer is iets waar ik maandenlang over heb gefantaseerd, maar in de praktijk me wat overviel. Niet zo snel naar het city park gehobbeld om de enige werkzame copingmethode van de oude Spanjaarden te hanteren, de siësta.
Onberoofd en zeer tevreden daarover bewoog ik me langzaam maar weer richting het vliegveld, op weg naar het derde klimaat in anderhalve dag.