Dinsdag 1 mei t/m maandag 7 mei

Mocht je ooit een week zo snel mogelijk voorbij willen laten gaan, neem jezelf dan van harte voor om dagelijks een blog bij te werken. Tip van de dag.
Wanaka dag 1 dus. Helemaal in m’n eentje verliet ik het hostel om de Rob Roy Glacier te beklimmen. Heerlijk na zo lang continu alles met anderen te hebben gedeeld, al was dat ook enorm gezellig. Er stond 3-4 uur voor de beklimming en terug, maar ongehinderd door toilet/adem/fotopauzes was het al met al 2,5 uur voor ik weer in de auto terug zat. Lekkere hike, met als beloning prachtig uitzicht op de gletsjer en de uitlopers die watervallen langs de bergwand vormden. Naar beneden lopen vind ik altijd zwaarder dan rennen, dus kon ik de afdaling alvast tellen als training voor de Ardenner trailrun deze zomer.
Terug in het hostel was ik een beetje, maar niet enorm, verbaasd om Myriam en Alex aan te treffen. Veel hadden ze niet in de Franz Josef Glacier gedaan of gezien en ik vermoed dat Alex haar zo snel mogelijk weer aan mij hoopte op te hangen. Myriam regelde snel dat ze donderdag met me mee zou rijden naar Queenstown (Alex vertrok de volgende ochtend al) en leende de autosleutels om haar tassen over te hevelen. Binnen 5 minuten kwam ze in blinde paniek de kamer waar Alex en ik zaten te praten binnenrennen. De autosleutel kwijt. Ze was achter Alex’ auto gaan staan, had de unlockknop op beide sleutels ingedrukt en vervolgens blijkbaar een minutenlange blackout gehad, waarin ze zich niet meer kon herinneren wat ze met mijn sleutels had gedaan. Bij inspectie bleek er een goot onder de auto te lopen. Ik kon me niet voorstellen dat ze a) de sleutel uit haar handen had laten glippen na het openen van de auto, b) het gerinkel van de sleutel in de goot niet had gehoord en c) überhaupt zo typisch zichzelf kon zijn. Mogelijk heb ik dit niet benadrukt, maar Myriam leek er eer uit te halen 1-2x per dag haar portemonnee of mobiele telefoon ‘kwijt’ te zijn en daar dan een half uur naar te zoeken. Ondanks het openen en afspeuren van de goot met een hark kwam er geen sleutel bovendrijven. Ik was er dus van overtuigd dat ie in een zak zat en vanzelf wel boven water zou komen. Myriam was de hele avond in paniek en Alex en ik verdronken ons verdriet met wat Duitsers.

Canyoning stond de volgende vroege ochtend op het programma. Toen ik wegging was Myriam tot m’n verrassing met twee gemeentewerkers bezig de goot leeg te drainen, dus ik wenste haar veel succes. Met Jack (Brit), Derrick (‘Murican) en Jean-Christophe (Nieuw-Caledonië) en o.l.v. Anna (Kiwi) reden we een uur lang de bergen in tot we stopten bij de bewuste canyon. Het kostte ons 45 minuten van klimmen en totale kwetsbaarheid voor sand flies om de top van de canyon te bereiken, waar we abseilen uitgelegd kregen, waarna we van start konden. Het was vrij onwerkelijk om af en toe op 40m hoogte boven watervallen te bungelen, terwijl zonlicht de nauwe hoek van de vallei wist te doordringen. Sprongen van 10 meter en abseilen door watervallen waren vaste kost en de rit werd afgesloten met een spectaculaire sprong een waterval in vanaf 14 meter.
Eenmaal terug in Wanaka kregen we ook nog de 250 grotendeels door een waterdruppel verpeste GoPro-foto’s van Jean-Christophe doorgestuurd onder het genot van bier en trokken Jack, nog twee andere hostelgangers en ik nog de kroeg om te kijken wat Wanaka zoal te bieden had op een woensdag. Bar weinig, maar door het gezelschap toch gezellig.

Donderdagochtend was Alex dus al vertrokken en besloot Myriam (die de sleutel in de goot had teruggevonden!) in Wanaka te blijven. Met een nieuwe lifter (Hollands) vertrok ik voor een kort tochtje naar Queenstown. Ons was aangeraden aldaar te Lugen en een FergBurger te eten, dus bij gebrek aan behoefte een Lonely Planet open te slaan is dat wat we deden. Lugen is in feite een soort Mario Kart, waarin je je karretje alleen kan remmen en verder de heuvels het werk laat doen. Als ontegenzeggelijke wereldkampioen in dit spel op de Gamecube was het dan ook niet meer dan logisch dat ik de arme Freek kansloos achter liet. Geweldige en relatief goedkope activiteit die je tien jaar jonger doet voelen. Sinds ik 22 ben, voel ik me ook oud.
De avond dus gevuld met een FergBurger, paraglidestuntshows in de baai en gesprekken met m’n hostelgenoten. Midden in de nacht moest er één opstaan om z’n vliegtuig te halen. Hij vergat echter de deur achter zich op slot te draaien wat tot de volgende aparte situatie leidde: ik werd wakker van sporadisch geschreeuw op de gang en onze deur die geopend werd. Naast me kwam een groot gestalte op het bed zitten, dronken in zichzelf mompelend en steunend, terwijl hij z’n schoenen begon uit te doen. Hij reageerde niet op m’n vriendelijke verzoek op te tyfen, dus ik ging eens kijken of de receptie dacht deze gast op onze kamer te plaatsen. Deze was om 4 uur ’s morgens uiteraard dicht. Bij terugkomst in de kamer had hij m’n bed inmiddels ingepikt en stonden m’n resterende kamergenoten verbaasd de situatie op te nemen. Ik wilde graag een vorm van beveiliging erbij halen, aangezien hij gevangenis tatoeages had volgens een kamergenoot, maar de rest besloot het eerst zelf te proberen. Na eindeloos tegen ‘m aan praten moet ie gek van ons geworden zijn, want hij kwam onverstaanbaar brabbelschreeuwend overeind, trok z’n schoenen weer aan en reikte ons de hand toe, met de andere hand in de broekzak graaiend. Dat vonden we er behoorlijk dreigend uitzien, dus wachtten we gewoon maar tot ie zelfstandig onze kamer verliet, alvorens deze op slot te draaien. Tweemaal kwam hij nog tegen de deur rammen voor hij ons met rust liet en, zo bleek te volgende ochtend, een ander bed vond.

Vrijdag was de dag dat ik me naar Christchurch moest begeven, om zaterdag van daar naar Auckland en van daar naar San Francisco te vliegen. Een boeiende rit van zes uur wat de natuur betrof, maar ja, die laat zich niet zo goed vastleggen in een blog. In ieder geval m’n laatste avond in Nieuw Zeeland in een fraai oud hostel doorgebracht, ukelele spelend met een stel Duitsers.

Zaterdagochtend vroeg leverde ik de auto, die goed dienst had gedaan, in bij A2B Car Rentals, waar niet eens een opmerking werd gemaakt over de barst in de voorruit, opgelopen tijdens de rit naar Wellington door een fikse opspringende steen van de auto voor me. Ik kreeg zelfs zonder check-up of wat een lift naar het vliegveld. Topbedrijf.
Prima vlucht gehad naar Auckland, waar ik 7 uur wist te doden d.m.v. ‘A few good men’, de serie Homeland en een krant. In deze krant stond een artikel over een gek die in Christchurch een vrouw had vermoord en tijdens z’n vluchtpoging twee liftende meisjes had meegenomen en zwaar had mishandeld voordat ie kon worden gearresteerd. Dit verhaal had iedereen in NZ binnen 24 uur meegekregen, maar foto’s van de betreffende meisjes had ik niet gezien. Eén van hen bleek een meisje te zijn met wie ik in Auckland contact had en die mogelijk met mij mee zou reizen. Uiteindelijk strookten onze reisschema’s onvoldoende en wensten we elkaar een goede reis. Bizar hoe sommige dingen lopen.
Tijdens de vlucht van Auckland naar San Francisco heb ik meermaals het emergency plan doorgenomen en m’n nearest exits gelocate, aangezien de eerste drieënhalf uur van de vlucht gevuld waren met turbulentie. En dan niet ‘jeetje-volgens-mij-trilde-m’n-water-net-turbulentie’, maar ‘avondeten-en-stewardessen-door-het-gangpad-turbulentie’. Van de adrenaline de rest van de vlucht maar de sequel van de Hunger Games en Gravity gekeken (beiden overrated).
Technisch gezien was het weer zaterdagochtend toen ik aankwam op SF. Via Alex zou ik bij een vriend van ‘m kunnen blijven voor een paar dagen, terwijl Marvyn later die dag een hostel zou boeken. Na besteding van 17 dollar aan een tandenknarsend agressieve shuttlebuschauffeur werd ik voor zijn deur afgeleverd, die voor mij helaas gesloten zou blijven. Ik kreeg op dat moment een smsje van John de vriend dat de moeder van z’n huisgenoot overleden was en ik niet terecht kon op hun adres. Plan B was dus me bij Marvyn voegen in de ‘Budget Inn’. Deze accommodatie deed op elke manier z’n best haar naam te eren, met een weeïge urinelucht op de begane grond, een aromatische wietlucht op de eerste verdieping en een melange van beiden op de tweede.
De kamers waren allen enkel maar spartaans, de wc-deuren waren saloondeuren die eerder ter misplaatste decoratie leken te dienen en de kamerdeuren konden met minieme moeite worden ingetrapt door kwaadwillenden. En toch betaalden we er 63 euro per nacht voor. Gelijk dus maar voor de komende drie dagen in het Adelaide Hostel geboekt voor samen 90 euro. Zo snel mogelijk trok ik de stad in om praktische zaken als Amerikaanse SIM-kaarten te fixen en de stad maar eens in me op te nemen. Zo’n grote stad overvalt me altijd een beetje totdat ik door heb waar en hoe de districten ervan zijn. Johns woonwijk Sunset was duidelijk puur voor wonen met hier en daar wat aardige cafe’s en barretjes. De hoofdstraat Market Street was in de kern één groot junkiehol en aan beide uiteinden wat prettiger wandelen. De boulevard van Embarcadero tot North Beach was heerlijk zonovergoten en vol skaters, straatartiesten en m’n favoriete soort mensen: hardlopers.
Terug in het hostel was ook Marvyn z’n hostelkeuze betreuren. Diner werd genuttigd in een typische Amerikaanse diner met klassieke beren van hamburgers met tonnen friet voor we onze respectievelijke doodenge kamers betraden. Marv sliep dankzij de jetlag als een roos, terwijl ik uren wakker bleef liggen van een gek wijf dat continu door de hallen stormde, tegen zichzelf mompelend en schreeuwend.

Zondag. Marvyn trof ik tegen negenen in de lounge aan de Wifi. Blijkbaar al uren wakker. We checkten zo snel mogelijk uit en gingen op zoek naar ontbijt. Dit vonden we in een buitengewoon normaal uitziende plek waar donuts en Colombiaanse (?) koffie verkocht werden. Terwijl we een beetje herstelden door dit ontbijt, kwam me toch een allegaartje aan unieke figuren naar binnen wandelen: een zwarte Al Capone met gelijkgeklede Aziatische vriendin, een blanke vijftiger met een schaamteloze pluchen tijgerjas aan en zo ging het maar door. Had er de hele dag wel kunnen zitten, maar we besloten toch maar districten te gaan verkennen. De eerste heuveltop op voor wat uitzicht, we zagen een interessant koepelvormig gebouw in de verte dus we besloten er met een boog langs het water naartoe te lopen. Ondertussen kwamen uit alle hoeken en gaten hardlopers aangerend voor een wedstrijd in de buurt, waar we precies op het startschot aan kwamen lopen.
Net toen we dachten ergens een verkeerde afslag te hebben genomen, doemde de koepel naast ons op; het palace of fine arts hadden we van een afstand behoorlijk onderschat. Compleet met halve slotgracht en drie huwelijken die er tegelijkertijd plaatsvonden. Afternoon beers werden genuttigd in Zeitgeist, het café dat bikers en hipsters met elkaar door één saloondeur weet te krijgen. Alle soorten bier in één grote biertuin. Een terechte aanrader van iedereen die we tot dan toe hadden gesproken.

Maandag. Vandaag stond in het teken van het uitverkiezen van een auto die ons naar de oostkust zou kunnen brengen. In eerste instantie zouden we de Dodge Neon SXT 2004, een prima sportieve sedan met spoiler ( ;) ), proberen te krijgen van een local dealer in Vallejo. Als dat niet lukte, was ons plan B om een hearse (lijkwagen) van Craigslist op de kop te tikken en een matras achterin te proppen voor als Joris zich in Denver bij ons voegt. Uiteraard de dag weer begonnen met een nu al ritueel ontbijt en koffie bij onze blijkbaar hippe donutplace, ditmaal opgefleurd door een vriendschappelijke scheldpartij tussen ogenschijnlijk tuig en onze Aziatische werkneemster dat vakkundig werd opgelost toen ze een Lord of the Rings-achtige plastic bijl achter de kassa vandaan toverde en ze de zaak uit joeg.
Om in Vallejo te komen, kochten we een dagkaart die ons toestond de bus ernaartoe en de ferry terug te nemen: voor de scenic. Binnen een uur liepen we de car park van CarOsell Motors binnen, op zoek naar onze main man George Nino, met wie we al e-mailcontact hadden gemaakt. Niet gehinderd door enig verstand van zaken bogen Marvyn en ik ons over de auto die George ons aanwees. 4 wielen? Check. Gaat ie aan? Yup. Toen een rondje rijden en 14 handtekeningen zetten en we waren de trotse eigenaar van de auto waar vanaf nu naar verwezen wordt als ‘Old Spice’ of ‘OS’. OS kreeg gratis twee nieuwe voorbanden erbij en zou door de dealer geregistreerd worden bij de Department ofMotorized Vehicles (vrij vertaald: drie dagen minder papierwerk voor ons). Woensdag zouden we ‘m ophalen om geen parkeergeld in de stad te hoeven betalen, dus ons enige obstakel was een autoverzekering vinden. Na een rappe ferrytocht terug begon onze speurtocht daarnaar online in het hostel. Dat bleek onmogelijk aangezien elke verzekeraar ons moeilijke vragen stelde als: “Wat is je social security nummer?” en “Van welk onderdeel van het leger ben je lid?”. Dan maar proberen een insurance agent te overtuigen van onze buitenlandse doch goede bedoelingen. Dat ging die avond niet meer lukken, dus proostten we maar op ons autosucces tot dan toe met wat fles wijn in koffiemokken op de hostelkamer. Deze feestvreugde werd gedeeld met onze nieuwe Russische kamergenoot Alisher. Desgevraagd vertelde hij hier te zijn omdat hij een beurs van 2000 dollar van z’n gemeente had gekregen om business relations te leggen in de VS, maar hij had alles al vergokt bij z’n tweede stop: Las Vegas. Sindsdien sliep hij als General Director van z’n Smart Technologies Group in hostels en reisde hij per bus. Prachtverhaal.