Zondag 09/03/14. Amsterdam.

De wakende urenteller stond al op 24 toen ik vanmorgen voor m’n huis in ’t zonnetje stond te wachten om naar het vliegveld gebracht te worden. Er was ook geen uitzicht op een druk op de resetknop, want ik ben jankend slecht in slapen in een vliegtuig en helaas is dat waar ik de komende anderhalve dag in zal verblijven, met een pauze in Kuala Lumpur. Daarnaast vind ik het toch allemaal veel te spannend.
Terugdenkend aan alle mensen die ik de avond tevoren op m’n afscheidsfeestje gezien had, kreeg ik het namelijk voor het eerst sinds ik het plan opvatte om 2,5 maand te gaan reizen enigszins benauwd. Wat weet ik nu helemaal van Nieuw-Zeeland?
Niets.
Goed plan dan wel om er alleen heen te gaan.
Ja, maar ik maak daar toch gewoon vrienden.
Wie zegt dat je dat kan? Straks blijkt dat al je vrienden financieel gecompenseerd worden door je ouders voor de tijd die ze met je doorbrengen. Dat ze onderling gaan van “shit man, halverwege de maand en m’n stufi is al bijna op.” “boeie, morgen komt de chillsubsidie binnen.” “oh ja, sweet! En dat allemaal voor een beetje met die guy gamen.”.
De twijfel sloeg toe. Zeker toen de organisatoren in bovenstaand scenario aan kwamen rijden om me weg te brengen. Ik denk dat ik het afscheid op Schiphol desondanks met stiff upper lip ben doorgekomen. En daarna was het ook klaar met de innerlijke dialoog.
Ik vloog met Malaysia Airlines, bekend van het vermiste toestel met 227 inzittenden eerder deze week. Het gevolg was blijkbaar dat de helft van het vliegtuig dan maar thuis bleef: alle ruimte om me heen voor mezelf. Ik vlieg voortaan uitsluitend nog met maatschappijen die net hun schone lei zijn verloren.